Arequipa - Cuzco

Zondagavond vroeg naar bed, omdat ik maandag 's nachts om 3 uur opgehaald zou worden voor de trekking naar de Cañon del Colca. Ik lag nog geen uur of ik moest rennend naar de wc: van alle kanten kwam er van alles uit en dat ging gepaard met enorme krampen. Dat was eigenlijk het eerste moment dat ik liever thuis wilde zijn, in mijn eigen huis en eigen bed. Tot een uur of 2 bleef het pendelen tussen bed en wc. Daarna even geslapen en om 3 uur de trekking afgezegd, want ik voelde me nog steeds niet beter. Dat gevoel bleef de rest van de nacht en de dag, maar na de soep, die ik van het hostel kreeg, knapte ik aardig op. Voordeel van een dag gedwongen rust is dat er tijd is om te lezen en te bepalen wat ik nog wil zien in de weken die ik nog heb. Ik heb een grof plan gemaakt en gelijk ook maar gelijk de terugvlucht geboekt: 30 september vertrek vanaf Iguazu Falls in Argentinie, via Buenos Aires en Madrid, naar Amsterdam, waar ik vrijdag 2 oktober om 10.15 uur land.
Dinsdag voelde ik me alweer een stukje beter en besloot ik om toch naar de cañon te gaan, niet met de 3-daagse, maar met de 2-daagse trekking. Zelfde route, maar dan in 2 dagen, vertrek woensdagochtend 03.00 uur.
Tijdens de rit van een uur of 3 kwamen we in steeds leger landschap, boven de boomgrens. Wel mooie vergezichten op de ruige hoogvlaktes en op de ijskappen op de omliggende vulkanen. Na een stop voor het ontbijt begon het pas echt: op een plek waar ruim zicht is, zijn - met een beetje geluk - condors te zien. En geluk hadden we: een stuk of 6 vlogen heerlijk in het rond. Erg gaaf om te zien, vooral toen er eentje erg dichtbij kwam: wat een enorme spanwijdte van de vleugels!! Daarna door naar het startpunt van de trekking, de echte cañon in. Deze is de diepste van de hele wereld, volgens een hele trotse gids, en dat heb ik geweten. Een afdaling van zo'n 3 uur, waarin 1200 m hoogteverschil genomen moest worden. De afdaling was erg mooi, maar ook erg zwaar. Ik kon de groep, met allemaal 20ers niet bijbenen. Blijkbaar kwam ik teveel achterop, want David, de gids, nam mijn rugzak over en begeleidde mij het laatste stuk. Na een klein klimmetje aan de overkant van de cañon kregen we in een ieniemienie dorpje een voedzame lunch en daarna op voor deel 2 van de dag: op naar de oase. Van bovenaf was dat al mooi te zien, een groene vlek in het verder rood-geel-grijze landschap. Gemiddeld genomen was het op dezelfde hoogte als het dorpje, maar er waren toch behoorlijke hoogtes op en af te nemen. Ook hiervan heb ik het laatste stuk zonder bepakking kunnen lopen. Mijn knieën protesteerden heftig en ik was erg blij dat ik er was en de verfrissende duik in het primitieve zwembad eindelijk kon nemen. David adviseerde mij om de volgende dag niet te lopen, maar met één van de beschikbare muilezels naar boven kon gaan. Ook geen prettig vooruitzicht, want op een paard/kameel/welkdierdanook, daar doe je mij absoluut geen plezier mee. Maar het was het enige alternatief voor naar boven lopen. De volgende ochtend vertrokken de lopers al rond 5 uur, de afhakers, want ik was heus niet de enige, moesten om 6 uur verzamelen. Gesplitst in 2 groepen van 5. Maar bij het begin ging het al mis. Twee muilezels kregen mot over wie vooraan mocht staan en de mijne, waarop ik bijna zat, raakte van slag en maakte een paar rare bewegingen en hopla, daar lag ik. Niet veel pijn, maar toen ik met mijn hand over mijn wang ging, zat ie onder het bloed. Gelukkig was het van een snee in mijn vinger en niet een jaap in mijn wang. De begeleider reageerde wat paniekerig, dat bleef ook zo en het sloeg ook over op die beesten. Toen ik bij de tweede opstijgpoging wel goed in het zadel kwam, klaar om te vertrekken. Maar ook toen was het ruzieën over de volgorde en tot twee keer toe leidde dat tot wild geren. En ineens liepen onze muilezels netjes naar boven, maar was de begeleider nergens te bekennen. Na een tijd sloot hij weer aan, met nog een extra muilezel met wat bepakking. En vanaf toen werd het echt een stressvol gedoe omdat hij het achterste beest aanspoorde maar die kon meestal niet verder omdat er nog 1 of 2 of 3 vlak voor hem liepen. Blijkbaar waren we vreselijk uit het tijdschema gelopen want de stress nam bij hem én bij de muilezels én daardoor ook bij de hele groep alleen maar toe. Op sommige stukken was het goed te doen, maar er zaten vreselijk steile stukken tussen , met diepe afgrond ernaast en als die paarden dan aan het bakkeleien zijn wie achter wie moet lopen ... niet echt aangenaam. Maar we kwamen wel boven! Daar stond de groep al te wachten en konden we na nog een stukje lopen aan het ontbijt. Toen de bus in voor de terugtocht, met een aantal stops, als eerste bij een mooi uitzicht over de andes-terrassen. Daar bleek dat onze bus een lekke band had. Geen reservewiel voorhanden, dus werd een van de dubbele achterbanden voor gemonteerd. Op een slakkengangetje door naar stop 2, de hotsprings. En in de tijd dat wij het stof van de wandeling aan het losweken waren, werd er een nieuwe band voor de bus geregeld. Heerlijk, die hotsprings, het warmste bad was niet te doen, zo heet. Helemaal rozig weer de bus in voor een lunch, dit keer een buffet, waar ook alpaca-vlees bij zat. Erg lekker! na de lunch nog wat stops om typische andesbeesten te zien: lama's, alpaca's, een soort konijn en nog wat andere beesten. Én op het hoogste punt, op 4960 meter, om normaal gesproken van het beste uitzicht op de vulkanen te genieten. Maar inmiddels was het gaan regenen en waren de vulkanen in de wolken en op dat hoogste punt sneeuwde het zelfs!! Na aankomst in het hostel had ik na de douche nog net tijd voor een biertje in een kroegje in de straat en daarna in de nachtbus naar Cuzco, om daar vandaan naar de Machu Picchu te gaan. Mét een mooie blauw-zwarte bovenlip als aandenken aan mijn val.

Helaas geen foto's, want de batterij van mijn telefoon hield er weer eens mee op.