Cuzco - Machu Picchu - Puno

Nog kampend met de naweeën van de trekking in Colca Cañon, voornamelijk spierpijnen en toch ook wat blauwe plekken van de val, heb ik de eerste dag in Cuzco doorgebracht met het regelen van de trip naar Machu Picchu. Tussendoor nog de Free Walking Tour door het oude centrum gedaan en met als laatste onderdeel een kookworkshop ceviche maken. En gelijk daar die overheerlijke ceviche voor lunch genomen, met nog 2 van de tour.
De volgende dag vroeg op, omdat ik om 7 uur opgehaald zou worden. Voor die tijd was er nog even gelegenheid om te facetimen met Georgette en Ad (zus en zwager). Zij vierden met moeder en broers en zussen hun 35-jarig huwelijksfeest in of bij Kasteel Amerongen. Om er toch een beetje bij te zijn had ik met andere zwager Bert afgesproken dat hij de Ipad mee zou nemen om even contact te kunnen hebben. Was leuk!
Daarna opgehaald en rond een uur of 8 echt vertrokken. De rit richting Machu Picchu was lang, zo'n 6-7 uur, maar door een enorm mooi berggebied, met mooie vergezichten. Bij het treinstation Hidroelectrica werden we afgezet, en van daar zijn we langs de spoorlijn naar Aguas Calientes gelopen, een uurtje of 2,5 - 3. Aguas Calientes is de enige vertrekplek voor Machu Picchu. Het lijkt te bestaan uit hotels, hostels, restaurants en souvenirwinkeltjes. Ik was voorbereid op een 'basic' verblijf in de dorm, maar tot m'n grote verbazing kreeg ik een eigen kamer met badkamer. Aan het begin van de avond was er wel een vreselijke herrie, er bleek een schoolreisje in hetzelfde hotel ondergebracht te zijn, maar na het avondeten werd het al snel rustig en heb ik heerlijk kunnen slapen.
Er zijn 2 manieren om vanuit Aguas Calientes naar Machu Picchu te gaan: lopend, omhoog via een pad met ca 2000 treden of met de bus. De bus was in mijn trip inbegrepen, dus de keuze was niet moeilijk ;) Bij de ingang werden we in kleinere groepen verdeeld over de beschikbare gidsen en toen naar binnen. Wat een enorm indrukwekkend complex is het!! Hoe die Inka's het voor elkaar gekregen hebben om een hele stad te bouwen op die bergtop. Ze hebben er wel een 100 jaar over gedaan, maar toch! En wat een mazzel met het weer: de zo'n scheen volop, daar waar het de dag ervoor bijna de hele dag had geregend. Heerlijk om een paar uur rond te lopen, alhoewel het tegen de middag wel heel druk werd. Toen ik na de rondleiding op een rustig plekje stond te genieten van het complex beneden mij, had ik wel even een tranen-in-de-ogen-momentje: toen had ik écht het gevoel dat mijn droom werkelijkheid geworden is! Waar de Inka's niet heel goed in waren, is trappen met kleine treden bouwen ;). Vooral bij het dalen kreeg ik al snel last van mijn knieën, voor de terugweg heb ik daarom gekozen om me te laten rijden, eerst met de bus, daarna met de trein. En daarna nog zo'n 6 uur in het busje. Wel met wat tussenstops en daar heb ik nu nog steeds last van want zo in de schemering waren de muggen vreselijk actief. Rond 10 uur waren we weer terug in Cusco. Onderweg was mijn arm heel dik geworden van de muggenbeten, dus heb ik eerst wat gehaald tegen die reactie: een pillenkuur en een zalfje. Ik had ook al bedacht dat ik een eigen kamer wilde, in plaats van een bed in de dorm. Na een heerlijke douche (met warm water!!) ben ik het bed in gedoken, met een niet te beschrijven voldaan gevoel.
De maandag stond in het teken van de bankpas. Ik had zaterdagavond gezien dat die niet meer in mijn portemonnee zat. Ik had onderweg een paar keer wat betaald maar toen was het me niet opgevallen dat de pas miste. Vrijdag had ik de pas het laatst gebruikt om te pinnen. De chauffeur van de bus heeft nog gebeld naar het restaurant waar we de lunch hadden, maar daar was ie niet gevonden. En in het hostel ook niet. Dus maandag moest ik op zoek naar de pinautomaat die ik gebruikt had. Lastig om te bedenken waar ik precies gelopen heb, maar gelukkig, toen ik bij het plein kwam waar de gratis wandeltour startte, zag ik de bank weer. Maar ook daar geen pas gevonden. Daarna zag ik geen opties meer, dan de bank bellen om de pas te laten blokkeren. Gelukkig heb ik m'n visacard nog, waar ik mee kan pinnen! Saillant detail: later die dag ben ik nog eens terug geweest naar diezelfde pinautomaat en zat er nog een pas in van de vorige gebruiker. Blijkt dat het apparaat piept als het geld komt, daarna komt er een bon en een vraag of je nog meer wil doen. Pas na 'no' komt de pas er uit. Dat is anders dan bij ons: eerst de pas, dan het geld, waarna voor mij wel duidelijk was dat ik de pas in het apparaat heb laten zitten.
In de middag de reis naar Puna en het Titicacameer, de laatste stop in Peru, voorbereid, lekker op een bankje op een plein gezeten en Jochem via FaceTime gesproken. Die avond weer vroeg naar bed en nog even met Rik gewhatsappt. Lekker om weer contact met m'n jongens te hebben. En wat gek is: sinds ik de terugvlucht geboekt heb, lijkt het alsof ik hen veel meer mis dan daarvoor....
Dinsdag de reisdag naar Puno, dit keer met de dagbus. Fijn om het landschap te zien veranderen. Puno ligt aan het Titicacameer, het grootste bevaarbare meer op deze hoogte (3.800 m). En het ligt op de grens met Bolivia. ik had een leuk hostel uitgekozen maar niet gereserveerd. Zal je altijd zien: vol. En de taxi was al weg. Ik werd doorverwezen naar het dichtstbijzijnde hotel, Mosoq Inn. Prima kamer, lekker warme douche maar ook een behoorlijke prijs, het duurste tot nu toe. Na het inchecken de stad in op zoek naar een dagbesteding voor de woensdag. Niet moeilijk, want het wemelt van de touroperators. Ik heb 2 tours uitgekozen. In de ochtend naar de drijvende rieteilanden op het meer en in de middag naar de archeologische sites van Sillustani. Wat wel even wennen was, was de temperatuur. Zodra de zon weg is wordt het vreselijk koud, vooral door de hoogte en de wind.
Voor de ochtendtour werd ik netjes bij het hotel opgehaald, met de bus naar de haven gebracht en daar op een type rondvaartboot. Na een half uurtje over het meer komen we bij de rieteilanden aan. Het zijn er in totaal zo'n 80. Mensen wonen en werken op die eilanden, die dus helemaal gemaakt zijn van riet. Elke 15 dagen moet er een nieuwe toplaag op omdat het riet aan de onderkant door het water wegrot. We krijgen een uitgebreide uitleg hoe het eiland gemaakt wordt en hoe de mensen daar leven. En dan de gebruikelijke poppenkast: liedje, dansje en deze keer een klein stukje varen in een traditionele, ook van riet gemaakte, boot. En niet te vergeten het onuitputtelijke aanbod van souvenirs en kleding.
Voor de middagtour was het verzamelen op het grote plein, Plaza de las Armas. Na een busrit van 3 kwartier komen we in Sillustani aan. Daar zijn meerdere graftombes gevonden uit verschillende periodes, van Inka's maar ook van daarvoor (14e eeuw). De gids weet veel te vertellen, de tombes zijn indrukwekkend en ze liggen op een mooie plek, op een schiereiland in een meer. En de zon schijnt dus het is heerlijk om rond te wandelen op die plek.
Na terugkomst eerst de bus voor donderdag naar La Paz gereserveerd. En na het eten naar het hotel om daar de komende dagen voor te bereiden en deze blog te posten.