Lima – Pisco - Nazca - Arequipa

De jungle was fantastisch, maar het is toch ook wel lekker om weer in de bewoonde wereld te zijn en vooral om uit die hitte te zijn. De dag in Lima heb ik (uit)besteed aan kleren wassen en verkennen van het historische centrum. En nog even een regenjas gescoord voor weinig. Op dinsdag door naar Pisco, een kleine 250km, ongeveer 4 uur rijden. Op weg naar een wat late lunch, toch maar eerst even bij de oceaan kijken. En hoe dichter ik bij het water kwam, hoe minder bebouwing er was. Aan de hopen puin en restanten muur te zien moet er overal wel wat gestaan hebben, maar dat is weg. Ook de 'boulevard' heeft duidelijk betere tijden gekend. Veel vogels, vooral pelikanen.
Heerlijke nacht gehad, in mijn eigen kamer! De volgende dag vroeg op voor een tour naar Islas Ballestas en naar de Reserva National de Paracas. De eilanden hebben de bijnaam 'Poor men's Galapagos': ook veel wildlife, veel dichter bij de kust dan de echte en dus 'betaalbaar'. Met een vrij grote groep in een rondvaartspeedboot eerst een stuk langs de kust, oa naar een grote prehistorische tekening op een berg. Niet duidelijk is waar die tekening voor gediend heeft. Daarna naar de eilanden, die vol zitten met heel veel vogels, zeehonden, zeeleeuwen en diverse soorten pinguins. De boot kan vrij dichtbij komen, dus mooie foto's gemaakt.
Het Nationaal Park Paracas is een groot gebied aan de kust van woestijn, met heel veel fossielen, verschillende kleuren zand en gesteente (door de vulkanen rondom) en een bloedmooie kustlijn, met oa pikzwarte strandje voor een gele rotswand en wat te denken van een strand met roodachtig zand. Na een bezoek aan een infocentrum, met uitleg over het ontstaan van het gebied en de flora en de fauna van toen en nu, op een bustocht langs de mooiste plekjes. De uitgestrektheid is enorm, de kaalheid ook. Jammer dat het veel rijden was en weinig stops. Na de late lunch weer richting Pisco.
Inmiddels is duidelijk geworden waarom in Pisco zoveel gebouwen verdwenen zijn: die hebben de aardbeving van 2007 niet doorstaan. Dat was een heftige beving, met in het nationaal park gevolgd door een tsunami van 7 meter hoog. Daarom was daar veel nieuw; in Pisco is blijkbaar minder geld beschikbaar. Wel zijn daar een aantal woonwijken uit de grond gestampt, die er overigens nu al niet meer uitzien, maar er zijn meer landinwaarts nog enorme sloppenwijken, met hutjes van riet, plastic of karton. Algemene indruk: het hostal is een pareltje midden in een troosteloos dorp.
De verdere middag heb ik besteed aan het concretiseren van het plan voor de komende dagen. Dat betekent dat ik donderdag met al m'n spullen eerst naar Huacachina ga om te sandboarden, vandaar door ga naar Nazca om daar vrijdag een vlucht over de Nasca Lines te maken: enorm grote prehistorische tekeningen in de woestijn, die alleen vanuit de lucht goed te zien zijn. En daarna de nachtbus naar Arequipa, meer naar het zuiden van Peru. De bussen zijn geboekt, de rest moet ik ter plekke regelen. Gelukkig kon de dame van het hostel (ook Carla en ook uit '59) me helpen met het boeken, want dat kan ik niet meer zelf. Sinds een week of 3 wordt mijn creditkaart door anderen gebruikt bij het online shoppen en na contact met Visa is besloten dat er een internetblokkade op komt. Gelukkig zijn alle afschrijvingen, inmiddels voor zo'n €1.500, al wel teruggeboekt.
Gek dorpje, dat Huacachina. Een soort oase omgeven door enorme zandduinen. Het dorpje lijkt te bestaan uit hostels, restaurants en jeepverhuurders. Ik wordt opgepikt door een soort kruising tussen een crossauto en een jeep, samen met een stel uit Lima. Ik kreeg pas door wat ons te wachten stond toen we goed vastgezet werden door de chauffeur. Het begon nog rustig, we rijden vanuit het dorpje een duin op, rustig. Bovenop stopt ie even maar dan gaat ie vol gas naar beneden en weer omhoog en dat gaat zo maar door. De duinen zijn enorm. Ineens stopt ie op het hoogste punt van een duin om ons te laten sandboarden. En dat is: op de buik op een snowboard van de berg af glijden. In het begin doodeng, maar het is echt kicken!! De service is prima, want beneden worden we weer opgepikt, weer een stukje crossen en hup van een andere duin af. En dat wordt een paar keer herhaald en zelfs van meest steile helling ga ik af, wel ongegeneerd gillend ;) Nog even een biertje en dan richting bus, op naar Nazca. De bus van 18.25 ging ongeveer 19.45, zonder enige uitleg. Prima hostel, net buiten het centrum. Maribel, van het hostel, heeft me op de eerste vlucht over de Nazca Lines geboekt. Op donderdag ging die pas rond de middag ivm slecht zicht. Maar vrijdag was een mooie dag, dus ik werd al vroeg opgehaald. Ik ben ingedeeld bij een Duitse jongen en een Peruaans stel. Nooit eerder in zo'n klein toestel gezeten, want naast ons vieren is er nog maar net plaats voor een piloot en zijn co. Via de koptelefoon geeft de co aan waar we wanneer moeten kijken en we vliegen langs elke tekening twee keer, zowel voor de links- als de rechtszittenden. En dat betekent veel korte bochten waarin het vliegtuigje bijna op z'n zij hangt. Eng in het begin, gelukkig went het snel en is het echt genieten: van de vlucht, maar ook van die wonderlijke tekeningen en lijnen in het verder vrij kale landschap. Op de grond is er niet veel van te zien, vanuit de lucht dus wel. En waarom ze eeuwen geleden deze tekeningen gemaakt hebben, weet niemand. De vlucht duurde ruim een half uur: veel te kort!! De hele dag is de smile niet van m'n gezicht geweest: dit was het duurste half uurtje van mijn reis (tot nu toe?), maar het was elke dollar dubbel en dwars waard!
Na de vlucht weer bij het hostal afgezet. Ik kon nog tot begin van de middag gebruik maken van de kamer, dus na het bijwerken van wat lijntjes naar Nederland, via facebook, wordfeud, whatsapp en nu.nl nog een uurtje of twee geslapen. Daarna spullen ingepakt en het stadje in. Na de lunch ben ik op een pleintje gaan zitten en raakte daar al gauw aan de praat met een local: zij een beetje engels, ik een beetje spaans en beiden met handen en voeten hebben we toch een behoorlijk gesprek kunnen voeren, goed voor een dikke hug bij het afscheid.
De nachtbus naar Arequipa loopt zoals gepland, helaas kan ik maar moeilijk slapen. Helemaal gebroken kom ik om een uur of 8 in mijn hostal aan. Eerst de 3 daagse trekking naar de Cañon del Colca voor zondag geregeld, daarna even de stad in, omdat mijn kamer nog niet klaar is. Arequipa ligt vrij hoog en daar heeft mijn lijf moeite mee: hoofdpijn en gauw buiten adem. Na m'n middagslaapje de trekking omgeboekt naar maandag-woensdag om toch wat meer tijd te hebben om aan de hoogte te wennen. Vanaf het dakterras van het hostal zijn de omliggende vulkanen, ook met ijskap, goed te zien. Eens kijken of ik in de komende dagen deze, net als de Cotopaxi in Ecuador, ook weer aan het werken krijg ;)