Puno - La Paz - Uyuni - Sucre

Donderdag weer vroeg uit bed, omdat ik rond 6.40 uur opgehaald zou worden, voor de bus van 7 uur naar Bolivia. Het busje was aan de late kant, naar bleek omdat de chauffeur niet zo goed wist waar ie wezen moest. Niet zozeer mijn hotel, maar die van 2 anderen. Na wat telefoontjes hebben we toch 1 ander persoon opgehaald en bij het volgende adres was de passagier al vertrokken. Kwart over 7 kwamen we bij de busterminal aan, gelukkig de bus was er nog.
Peru-uit ging een stuk relaxter dan Peru-in. Wel vreemd was dat geadviseerd werd geld te wisselen vlak voor de grens, de bus stopte daar speciaal voor. Voor het gemak werd gerekend met factor 2: 1 Peruaanse sole voor 2 boliviano's. Ik had zo m'n vraagtekens bij die koers (en terecht). En bij het nut, want de bijdragen die we voor een kopie van het paspoort (nodig om Bolivia in te komen) en de verplichte tax in Copacabana kon zowel in soles als in boliviano's betaald worden. Maar ach, slimme bijverdienste van de buschauffeurs. En, je kan je niet overal druk om maken ;) Wel grappig: ik kwam de groep Duitse en Zwitserse jongens en meiden, waarmee ik de Cañon del Colca gelopen had, weer tegen. Zij bleven een nacht in Copacabana dus het weerzien was helaas maar kort.
Bij het boeken van m'n busticket had ik aangegeven dat ik een stop wilde in Copacabana om naar Isla del Sol te gaan. Dat kon. Nou ... nee, dat kon dus niet in de 2 uur die ik te overbruggen had. Maar niet getreurd, het weer was erg lekker, en het uitzicht over het meer was perfect vanaf het dakterras dat ik al snel vond. Ik zat zelfs zo te genieten dat ik niet scherp op de tijd was. Bolivia leeft een uur later dan Peru en mijn Ipad had die tijd niet bijgewerkt. Dus toen ik m'n koffie en broodje op had, ben ik op m'n gemak richting bus gelopen. Helaas, te laat. Ze hebben 20 minuten op mij gewacht en toen is de bus vertrokken. Oplossing: volgende bus half uurtje later van een andere maatschappij. Dubbel betalen dus! Tegen de avond kwam ik in La Paz aan. Het hotel deed wat shabby aan. En het lag in een straat waar een enorme mensenmassa op de been was en dat bleek elke middag en avond zo te zijn.
Vrijdag was weer een regeldag, met tussendoor nog even een rondleiding in de kathedraal om de hoek gedaan. Maar eerst de mountainbiketrip voor zaterdag geboekt en de bus voor zateravond naar m'n volgende stop, de zoutvlaktes van Uyuni.
De mountainbiketrip kwam me om 7 uur ophalen en na nog wat tussenstops op pad naar Death Road. Die weg wordt zo genoemd omdat er, tot 9 jaar geleden, veel dodelijke ongelukken gebeurden op een onverharde, hobbelige, smalle weg, langs diepe afgronden. En dat terwijl het een belangrijke toegangsweg naar La Paz was. Maar 9 jaar geleden is een nieuwe weg geopend en sindsdien wordt de oude vooral gebruikt om toeristen op de fiets naar beneden te laten gaan. De rit naar de startplek was mooi: ook om in buurten van La Paz te komen die ik anders niet gezien zou hebben, maar vooral de natuur net buiten de stad: enorme bergen, met veel sneeuw er op. We werden volledig aangekleed op de fiets gezet, eerst op een stuk asfaltweg van ca 11 km, met een afdaling van 4600 m naar 3500 m. Dat was een makkie, eindelijk eens een voordeel van m'n gewicht ;) Daarna de bus weer in, naar de oude weg en een stukje hoger. Ineens was het weer ook anders: veel wolken en een beetje regen. En de opgave was een stuk lastiger: veel kiezels, keien, rotsen, scherpe bochten langs diepe afgronden. En daar viel de groep ook uiteen. De snelheidsmaniakken (lees: de mannen) doken van de berg af, de wat voorzichtiger types deden het wat rustiger aan. Maar kicken was het wel!! Na een uur of anderhalf, twee afdalen van 4300 m naar 2200 m, met onderweg wat kleine stops om te hergroeperen en wat te drinken enzo, kwamen we bij een slagboom, de uitgang van het nationaal park. Omdat we net een stukje omhoog hadden gefietst, had iedereen het flink warm en was van alles aan het uittrekken. Ik dus ook, in de veronderstelling dat dit ons eindpunt was. En daar was ik eigenlijk wel aan toe. Maar nee, het ging nog een kwartiertje verder. Voor mij was het genoeg, dus ik ben het laatste stukje in de bezemwagen meegegaan. Bij het eindpunt werden de fietsen weer op het dak gezet, alle veiligheidskleding ingepakt en daarna naar de lunch, met zwembad en douches. Lekker!!
De terugweg duurde behoorlijk lang dus ik zat m flink te knijpen of ik wel op tijd bij de bus van 20.30 uur zou kunnen komen. Maar dat ging goed en de bus was luxer dan verwacht. Goede slaapstoelen en we kregen nog wat te eten ook. Tegen een uur of 8 's ochtends kwamen we in Uyuni aan. In de buitenwijken een wat grauw, stoffig beeld, maar meer naar het 'centrum' oogde het wat gezelliger. Het stadje is erg trots dat (Paris-)Dakar daar dit jaar voorbij gekomen is. Zal zoiets zijn als de Tourstart in Utrecht. Ik kon m'n kamer nog niet in, omdat de bedden nog verschoond moesten worden. Dus naar de overkant voor een stevig ontbijt. Daar kreeg ik gezelschap van een Eindhovense en we hebben die dag zo'n beetje met elkaar opgetrokken. Biertje, eten en tussendoor ons eigen ding gedaan. Voor mij was dat: bus reserveren om na de zoutvlaktentrip door te reizen naar Sucre en voor een paar dagen later een vlucht van Sucre naar Santa Cruz. Vliegen scheelde niet heel veel in geld en wel heel veel in tijd!
Dan de trip naar de Salar en Altoplanes de Uyuni. Op dag 1 staat de zoutvlakte op het programma. Eerst een bezoekje aan het treinenkerkhof net buiten Uyuni en naar een toeristenmarktje in een dorpje, voordat we bij de salar aankomen. Een enorme witte vlakte, zo ver als je kan zien. Ons 1e stop daar was bij het monument (van zoutblokken) van Dakar2015. Na de lunch zoekt David, de chauffeur/gids, een plekje waar geen andere mensen zijn, om de mooiste foto's te kunnen maken. Wat vreemd is dat de vlakte niet egaal is, maar het heeft een honingraatpatroon. En het lijkt net ijs. en dan een strak blauwe lucht er boven: schitterend! Na nog een bezoek aan een eiland, vol met eeuwenoude cactussen en middenin de zoutvlakte, naar ons hotel, ook gebouwd met zoutblokken. Heerlijk eten gekregen en daarna naar bed want volgende dag weer vroeg op. Die dag staan er veel kilometers op het programma. We verlaten het zout en gaan de hoogvlakte op, langs verschillende lagunes. Echt verschillend, want afhankelijk van de mineralen die er in zitten varieert de kleur, bijv rood, geel, wit en groen. Maar in bijna alle (niet in groen, want giftig) lopen er flamingo's rond, in 3 soorten. En het is daar verdomd koud! We slapen midden in het nationaal park in een barak, krijgen wat te eten (niet genoeg) maar wel een fles wijn. Na met de groep een frans kaartspel gedaan te hebben, weer vroeg het bed in. Mooie zonsopkomst, en dan naar de geisers. Ik heb al wat mooie gezien (Nw Zeeland, IJsland, USA) maar deze tellen ook mee! En er staan, anders dan bij de anderen, geen hekken omheen. Volgende stop is een hotspring, om weer op te warmen na de koude stops. Want het heeft aardig gevroren op onze slaaphoogte (4600 m) en de geiserhoogte (5000 m) en er stond een behoorlijke wind. Toen we aankwamen was het druk, maar na alle plichtplegingen was het bad helemaal voor onze groep. Na wat geplande (mooie uitzichten) en ongeplande (lekke band) gaan we de lange weg terug naar Uyuni. Daar kom ik Sara, de Eindhovense, weer tegen en we kunnen nog net samen pizza eten voordat zij naar de bus moet. Ik had nog een uurtje langer te wachten. Deze keer valt de bus qua luxe tegen: weinig beenruimte, brede man naast me, stoelen kunnen niet plat. Om 06.00 uur komen we aan in Sucre en kan ik in m'n beoogde hostel terecht. Heerlijk relaxed en ook de temperatuur is hier heerlijk. Mooie plek om het vervolg richting Brazilie te gaan regelen.