Mompiche - Quito - Latacunga

Op dag 2 in Mompiche hebben we eerst flink uitgeslapen, zo'n nachtelijke busreis hakt er toch behoorlijk in. Daarna een kilometer of 3, 4 over het strand naar het noorden geslenterd, veel aparte schelpen geraapt en mooie foto's gemaakt (met m'n nieuwe camera). En dat maakte dorstig, dus naar een hotel/verhuur van cabañas voor een drankje. Helaas waren ze net aan het opstarten en dus het assortiment niet echt groot, eigenlijk alleen een 'cocktail de coco'. Het duurde even voordat dat klaar was, want de kokosnoot moest nog uit de boom komen....
Ineens schoot ons de waarschuwing van onze hostelmevrouw weer te binnen: de zee komt hoog bij vloed, op sommige plekken is er dan geen strand meer en bovendien loopt dan aan beide kanten van het dorp een rivier vol. En het water was al even aan het stijgen. Wij zo snel mogelijk terug, vlak voordat we bij de bij de rivier aankwamen, liep er nog een vrouw richting het dorp. Zij wist gelukkig de beste plek voor t oversteken: niet daar waar ie bij het strand komt, want daar is ie erg diep, maar een stukje stroomopwaarts. En daar ging het goed, alhoewel het water al wel tot ons middel kwam...
De volgende dag hadden we bestempeld als dé dag voor het zien van walvissen. Zo tussen juni en september trekken de walvissen naar het noorden, om daar jonkies te krijgen. En bij Mompiche zijn ze redelijk dicht bij de kust te zien. Het viel niet mee om een boot te regelen, er waren weinig andere mensen die dag en met z'n tweeën kwam het best duur. Een uurtje gewacht, even geluncht, daarna weer terug, maar nog steeds geen anderen. Teleurgesteld zijn we weer wat gaan wandelen om te zien of Brigitte voor een uur ofzo op een paard over het strand kon rijden. Toen ook dat niet lukte, trad plan C in werking: langs het strand naar het zuiden lopen. Vlak voordat het strand ophield en we via de rotsen verder moesten, kwam er een whalewatchboot op ons af en na enig onderhandelen kwamen we tot de deal dat we voor $60 een uur of 2 op zoek zouden gaan naar de walvissen. En als we ze niet zouden vinden zou het $40 worden. De mannen hadden mazzel. Wij dus ook, zij het dat we de walvissen van heel ver weg hebben gezien, een stuk of 3, helaas te snel om het bewijs ervan op de foto te krijgen. Na een tijdje ronddobberen gaven ze het op en net op dat moment zag Brigitte ietsje dichterbij een pluim en daarna wij allemaal een mooie duik met staart. Missie geslaagd!!
Elke dag zijn we vroeg wakker geworden vanwege de warmte. De laatste nacht hebben we de deuren tegen elkaar open gezet om wat meer ventilatie te krijgen. En dat scheelde enorm, we hebben als geslapen als een roos en daardoor ook de bus van 8 uur gemist. De volgende ging pas om 11 uur, wat betekende dat we pas in de avond weer in Quito aankwamen. Daar werden we weer hartelijk ontvangen door Belèn, Vincente en Jolie.

Tijd om weer mijn eigen plan te trekken, want Brigitte gaat met een Franse dame op stap naar de Amazones (die wil ik in Bolivia gaan doen). En omdat mijn reis veel korter is, moeten we afscheid nemen, na 3 weken samen reizen. Wel jammer, want we hadden een goeie klik. Ik ga dus 2 uurtjes naar het zuiden, naar Latacunga, vanwaar de Cotopaxi te bezoeken is.

PS Ik weet nog niet hoe ik de foto's op m'n nieuwe camera hier geplaatst krijg. Ter compensatie heb ik wel wat nieuwe bij het vorige verslag gezet