Popayan - San Agustin - Laguna de la Cocha

Op 20 juli viert Colombia jaarlijks de onafhankelijkheid (van Spanje). Dat wisten we al wel, maar toch hebben we ons niet gerealiseerd hoe dat uitpakte: het oude centrum van de stad was leeg en stil en alle koffietentjes, restaurants en bars bleven dicht. Wel liepen we op het grote plein een militaire- en politieparade tegen het lijf. Veel rook in de kleuren van de vlag en de herrie van een aantal helicopters boven de stad. Na de parade hebben we nog een twee heuvels beklommen, voor het uitzicht over de stad. 's Avonds samen met Alejandra (nl) de verjaardag van Anna (fr) gevierd.
Na een erg korte nachtrust zijn Brigitte, Anna en ik al rond 5 uur opgestaan om naar Sylviá te gaan, een klein dorpje op een uur rijden, in de bergen, met op dinsdag een markt waar de lokale bevolking vanuit de hele omtrek samenkomt en hun spullen probeert te verkopen. Veel in tradionele klederdracht, erg mooi om te zien. En die markt, een plaatje. We hebben er uren rondgelopen, gezeten, koffie gedronken en heel veel foto's gemaakt. De meeste locals vonden het niet fijn om op de foto te gaan, dus hun specifieke haardracht heb ik er helaas niet goed op gekregen.
Woensdag was weer een reisdag, op weg naar San Agustin, niet echt ver qua afstand maar wel lang omdat op een groot deel van het traject geen wegdek was. En dat het pijpenstelen regende maakte het ook niet leuker. Bij de aankomst in San Agustin werden alle buitenlanders gelijk besprongen door taxi's, jeeps en touroperators. En dat was eigenlijk nog niet eerder voorgekomen. We hadden al gereserveerd in hostel Casa de sol naciente en toen de taxichauffeurs dat hoorden haakten ze af. Wij eerst nog vol onbegrip, later niet meer. Want het hostel bleek niet echt ver buiten het dorp te liggen, maar de weg er naar toe was erg slecht. Een gewone auto of jeep kon er nauwelijks overheen. De oplossing: met paard en wagen. Lachen! Zelfs toen er midden op de weg een vrachtwagen zand gelost bleek, wist de koetsier het paard en de wagen, even zonder ons, er overheen te krijgen. Het hostel is een plaatje: boven op de berg, gebouwd met bamboe en klei. Wel wat primitief, want geen wifi. maar 's nachts heel stil, geen ander geluid dan de regen;(. Alejandra, die we in Popayan al tegen kwamen, was ook in dit hostel.
San Agustin is bekend om z'n archeologische vondsten. Dus op naar het grootste park. Mooie oude stenen beelden, helaas ook veel regen. Maar m'n net nieuw aangeschafte plastic regenponcho deed het prima! Vrijdag een tour gemaakt langs wat kleinere archeologische sites rondom San Agustin. Onderweg nog twee flinke watervallen en vanaf een mooie plek de Rio Magdalena bekeken (die overigens helemaal naar het noorden loopt en bij Cartagena in de Caribische Zee uitkomt). Leuk, maar het allerleukst was onze stop bij het suikerrietverwerkingsfabriekje, oftewel de panelamakerij. Zeker omdat een groot deel van de route door de suikerrietvelden ging en het oogsten in volle gang is.
Helaas liet het weer het niet toe de zonsopkomst te zien vanaf ons hostel. Het was alle ochtenden aan het regenen zo rond 5 uur. Echt waar, we hebben dagelijks de wekker gezet! Zaterdag weer een reisdag, op naar de Laguna de la Cocha, in de buurt van Pasto. Weer een route met hindernissen, nu letterlijk. Het viel al niet mee om vanuit het hostel naar het dorp te komen, omdat er in de dagen ervoor steeds meer zand-en steenhopen op de weg neergelegd waren. En lopen met alle bagage was voor mij te ver en zwaar. Enige mogelijkheid een motortaxi: doodeng op die glibberige, onverharde, af en toe best steile paden maar ik moest blijven zitten van de chauffeur ;). Via Pitalito en Mocoa richting Pasto. Dat laatste stuk zou zo'n 4 en half uur duren, maar het werden er 7. De route was helemaal door de bergen, smalle onverharde weg, diepe afgronden, door de laaghangende bewolking en regen, af en toe de rivier over de weg, maar de grootste hindernis was een landverschuiving van die ochtend die de weg blokkeerde. En voordat dan al die busjes, jeeps, vrachtwagens etc aan het rijden zijn en elkaar kunnen passeren .... Het was het al pikkedonker toen we midden in een dorp uit de auto gezet werden, omdat ons hotel daar in de buurt was. Het laatste stukje hebben we in de laadruimte van een kleine vrachtwagen afgelegd. Ondertussen was het behoorlijk koud geworden en in zo'n open auto warm je dan echt niet op. Helemaal verkleumd kwamen we bij het hotel aan. Die mannen daar hadden met ons te doen en maakten snel een warme kruik voor ons, het haardvuur ging aan en de fles aguardiente (soort anijslikeur) kwam op tafel.
Het hotel heeft betere tijden gehad, het tocht enorm en het is binnen net zo koud en bijna net zo vochtig als buiten. Maar het uitzicht is fantastisch! Zondag een bootje gepakt, op het eilandje in de laguna rondgelopen en ons in een klein toeristisch dorpje af laten zetten. Vandaar teruggelopen naar het hotel.
Morgen onze laatste dag in Colombia, we gaan door naar Ecuador.